hayatta cok cabuk karar vermemek gerekiyor.
alltaki yorumum uzerinden soz verdigim gibi ayni yere tekrar gittim.
oncelikle trattoria ne demek ona bakalim ve restaurant ve trattoria arasindaki farktan yorumumuzu genisletelim.
trattoria, osteria’dan daha derli toplu ama ristorante’den daha az resmi olan yerlerdir. değişken menüsü olması, fiyatlarının yüksek olmaması ama buna rağmen rahat velezzetliyemekler sunması, aileler tarafından genelde işletilmesi buraları günlük hayatın bir parçası yapar. bizdeki lokanta kıvamında bir işletme diyebiliriz.
yani bir trattoria ya giderken beklentiniz bir italyan restaurant olmasin, ama ozellikle italya daki trattoria larla kiyasladiginizda da onlara yakin olsun.
bizde ki trattoria lar da aile gelenegi olmadigindan genel bir lezzetsizlik, imitasyon havasi hakim.
yani yaparmis gibi yapiyorlar. pizza gibi, brutta gibi, parmesan gibi, risotto gibi.
totalinde bir olmamislik havasi hakim.
neden bu kadar kesin konusuyorum, cunku hem italya da hem de turkiye de bir cok trattoria ve restaurante ye gittim.
iste rosario'da tam bu noktada.
olmaya calisiyor, ama ne vizyonel olarak ne de kalite olarak italya da ki trattoria larin yanina bile yaklasamiyor.
18 yillik bir isletmeden farkli seyler beklemek mi gerekir. bazen yillar sizin inavasyon yeteneginizi alir, bazen de gelen musterinin isteklerinin basitligine kanarsiniz.
musteri sizi gelistirmezse siz iyi yaptiginizi dusunerek yillarca devam edersiniz.
st emilion franc-merlot sarabini siparis ettim, restaurantin belki de en pahali sarabini buz kova icine koyalim teklifi ile soke ugradim. belli ki ne kavlari ne de sarap saklama dolaplari var.
parmesan uzun zamadir yedigim en kotu parmesanlardan bir tanesiydi. servis seklinden, kesis sekline kadar tam bir hayal kirikligi.
nedendir anlamiyorum ama beyaz tabak, roka uzerine, yaninda dilim domatesle servis yapma aliskanligi nereden geliyor.
kimse soylemiyor mu acaba servis seklinizi degistirin diye?
afilli italyan kelimelerle menu de yer alan ahtapot izgara maalesef istenilen kivamda degil. sanki misir ununa batirilip servis edilmis gibi.
tavada porcini mantar leziz, bir italyan lokantasinda ham olmamasi anlasilir gibi degil.
dip totalde, menu, ortam italyan lokantasi tarzinda ama ortada herseye sinen bir lezzetsizlik hakim.
menu fiyatlarinin yuksekligi dusunuldugunde bu kadarini tolere etmek zor.
maalesef daha once verdigim notu degistirmek zorundayim. gonul ister ki herkes yaptigi hatadan donebilsin.
tekrar gider miyim, bu kadar kaliteli italyan varken istanbul da ya da roma ucakla 2 saatken tabi ki hayir
18 yillik bir mekana once 3 sene once, sonra da sansa bugun ogle arasi gidince, hata yaptigimi anladim.
acikcasi 3 sene once geldigim zaman cok begenmistim ve sonrasinda caddeleri karistirip, hay allah kapanmis burasi da dedigimi hatirliyorum.
demeseymisim iyiymis?
neyse yillar sonra tesadufen tekrar karsilamasta keyifli oldu.
kisa bir oglen yemegine vaktim vardi. pizza bacon siparis verip sonrasinda kalktim maalesef.
o yuzden simdilik burayi degerlendirmeyecegim. 4 vermemin sebebi, konum, servis, tas firin gibi ayrintilardan kaynaklaniyor.
ama sunu demem gerekir ki, burasi tekrar gelmeye deger.
bu noktada en yakin zamanda profesyonel olarak gelip tum menusunu denemeyi planliyorum.
sonrasinda izlenimlerimi de sizlerle paylasiyor olurum.