üzüldüm - çocuklugumda babamla pek sik gittigimiz bir restorandi kanaat. o zamanlar orada gördügüm ilgiyi, güleryüzü, içerideki güzelyemekkokusunu ve tabiki tattigim dondurmayi hala unutamiyorum açikçasi. uzun yillardir ise pek ugrama firsatim olmadi. yolumun pek üsküdar merkeze düsmemesinden belkide aklima bile gelmezdi ama geçenlerde babamla açken bir anda aklimiza geldi hatiralar. kalk dedim baba gidiyoruz, bu sefer de oglun sana kanaat'teyemekismarlasin. maalesef içeri girdigimiz anda anilarim birer birer solmaya basladi. eski ilgiyi göremedigimiz gibi garsonlarin gülümsememesi sanki bir sirket politikasi haline getirilmis gibiydi. halinden hiçte memnun olmayan bir garsona siparisimizi verdik. en azindan yemeklerinin hala eski lezzetinde oldugunu düsünüyordum ki tabagimdan ilk çatali aldigim anda durumunda öyle olmadigini farkettim. tamam kötü degildi açikçasi ama kanaat'in aklimda yer etmesine neden olan o lezzetten de eser yoktu ortalikta. en son söyledigimiz tatlilardansa benim yedigim kazandibi lezzetliyken babamin söyledigi dondurma sadece dondurulmus aromali bir madde kivamindaydi. üzüldüm açikçasi, babamla çocuklugumda gittigim yere ileri de çocugumla da gidebilmeyi dilerdim. ancak kanaat bu sansi kaybetmek üzere. umarim kisa zamanda kendilerini toparlarlar da, anilarimiza yenilerini ekleme firsatini bizlere sunarlar.